تاریخ: 1398- منبع: وب سایت همیاری - ترجمه زهرا آهنبر: طبق سرشماری ۱۷۶۷ نوا اسکوشیا، تعداد برده‌های سیاهی که در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ در کانادا زندگی
می‌کردند تا زمان نفوذ وفاداران امپراتوری متحده حدود ۱۰۴ نفر ثبت شده است. آنها حدود ۲۰۰۰ برده را با خود به‌همراه آوردند. موضوع برده‌داری در قانون کانادا صریحاً مطرح نشده بود (نه مجاز و نه ممنوع). سیستم خشونت در برده‌داری در کانادا مطرح نبود زیرا برعکس آمریکا، برده‌ها تهدید و خطری برای اربابشان نداشتند. در کانادا برده‌ها اجازهٔ خواندن و نوشتن داشتند، تغییر مذهب از مسیحیت مجاز بود و ازدواج‌های آنها به‌طور قانونی ثبت می‌شد.
در اواخر ۱۷۹۰ در کانادای سفلی، سر جیمز مونک تصمیماتی اتخاذ کرد که به موجب آن برده‌ها در صورت تمایل خود می‌توانستند از خدمت به اربابان امتناع کنند اما این قانون رسماً برده‌داری را منسوخ نمی‌کرد. در نتیجهٔ آن نه‌تنها در این استان بلکه در استان‌های دیگر و حتی ایالات متحده، برده‌ها شروع به فرار کردند. این امر چند سال قبل از اقدام مجلس در کانادای علیا برای محدود کردن برده‌داری اتفاق افتاد. حتی کار به جایی کشید که دولت ایالات متحده برای برگرداندن برده‌ای درخواست داد و سر جیمز کمپت یکی از فرمانداران کانادای سفلی از این درخواست امتناع کرد و پاسخ داد که تنها در صورتی او را تسلیم می‌کند که خطایش در آنجا نیز جرم باشد، «وضعیت برده‌داری در کانادای سفلی شناخته‌شده نیست. …بنابراین برده‌هایی که وارد استان می‌شوند، به‌محض ورود آزادند، حال چه به‌اجبار آورده شده باشند و چه به میل خودشان.»
در طول انقلاب آمریکا بیشترین سیاه پوستانی که از ایالات متحده وارد نوآ اسکوشیا می شدند بعنوان برده در کانادا با آنها برخورد نمی شد، با آنکه هنوز بعضی هایشان در آمریکا برده بودند. . در سال ۱۷۷۲، قبل از انقلاب آمریکایی، بریتانیا تجارت برده را در جزیره‌های خود ممنوع کرد که منتهی به پروندهٔ «نایت و ودربرن» شد و تصمیم این دادگاه (که به‌نفع بردهٔ فراری «ژوزف رایت» بود) بر نوا اسکوشیای مستعمره نیز تأثیر گذاشت. در سال‌های بعد نوشته‌های ضدبرده‌داری چاپ شدند، افرادی شروع به حمایت از برده‌ها و آزاد کردن آنها کردند به‌طوری‌که برخی برده‌های دیگران را می‌خریدند و آزاد می‌کردند و برخی برده‌های خود را آزاد می‌کردند. در پایان جنگ ۱۸۱۲ و ورود پناهنده‌های سیاه‌پوست، دیگر برده‌های خیلی کمی در نوا اسکوشیا مانده بودند.
با نزدیکی به سال های 1800 بعضا خشونت هایی از طرف اربابان علیه برده هایشان در کانادا مشاهده گردید. در این سال ها تعداد برده ها خیلی محدود بود در عین حال تعداد آنها به نسبت با ساکنین کم جمعیت آن موقع تعداد قابل توجهی می شد. با این خشونت هایی که خبرهای آن منتشر گردید با حمایت قانون و دادگاه قانون ضد برده داری تصویب شد در سال 1793.
هر چند قانون پیشنهادی در مجلس عینا تصویب نشد چون قانون گذاران عمدتا برده داران بودند و ترس از دست دادن منافع را داشتند. این شد که به اصلاحیه ای که به قانون نوشته شده بود رای دادند. بموجب این مصوبه ورود فردی بعنوان برده به اونتاریوی فعلی ممنوع می شد اما برده های فعلی تا آخر عمر برده صاحبانشان می ماندند و بچه های این برده ها تا سن بیست و پنج سالگی در اختیار صاحبانشان می ماندند و با رسیدن به این سن آزاد می شدند. این قانون تا سه دهه بعد که انگلستان برده داری را در تمامی مستعمره نشین های خود ممنوع می کرد اجرا شد.
در جنگ ۱۸۱۲ هزاران سیاه‌پوست برای جنگ داوطلب شدند. در سال ۱۸۱۹، دادستان جان رابینسون بیان کرد که ساکنین سیاه‌پوست کانادا آزادند و دادگاه‌های کانادا از آزادی‌شان حمایت خواهند کرد.
در صده 1800 الی 1900 یک فعالیت زیرزمینی در آمریکا شروع شده بود و برده ها به توسط این شبکه از آمریکا به کانادا فرار می کردند و پناه می بردند.
در نوآ اسکوشیا حتی یک برده سابق رهبری جنگ علیه برده داری در آمریکا را بعهده گرفت.
منبع این مطلب از وب سایت همیاری می باشد در این لینک با تغییرات جزئی که در آن داده شده است
قسمت اول این مطلب را در این لینک می توانید بخوانید
پایان قسمت دوم از مطلب به‌مناسبت ۲۲۴امین سالگرد تصویب قانون مقابله با برده‌داری در کانادای علیا (انتاریوی کنونی)
